اخیرا برنامه‌ای از شبکه‌ی نسیم پخش می‌شود با طراحی رامبد جوان؛ بنام خندوانه.

برنامه‌ای بر محوریت شادی و خنده! یعنی به هیچ عنوان نمی‌توان این برنامه را طنز یا کمدی نامید. بلکه باید یک ساعت تمام، خنده‌ها و قهقه‌های مجریان این برنامه را تحمل کرد! جالب که مهمانان این برنامه هم کلی طراحان این برنامه را تشویق می‌کنند که به‌به چه برنامه‌ی ماهی!

این برنامه صرفا خندیدن را تشویق می‌کند. شاد باشید! بی‌خیال باشید! الکی‌خوش باشید! همین و همین!

از کی تا حالا چنین چیزهایی «ارزش» شده است؟ تا جایی که ما می‌دانیم همه‌ی اینها «ضدارزش» است.

همیشه درد داشتن، غصه داشتن، و در فکر ناملایمات جامعه‌ی بشری بودن، ارزش بوده است؛ نه بی‌خیال بودن.

اینها خوشبختی هم نیست. کسی که همیشه شاد است و می‌خندد؛ مریض است. بیماری روانی دارد. انسان سالم بیشتر فکور است تا الکی‌خوش.

خوشبختی آن است که انسان، به موفقیت برسد. زندگی دیگران را بسازد. با فقر و بیماری دیگران مبارزه کند. و برای عدالت بجنگد.

خندیدن، خوشبختی نیست.

ترویج بیماری‌های روحی، سرانجام همین طراحان برنامه را مجبور خواهد کرد روانشناسانی را به برنامه دعوت کنند و به مخاطبانشان آموزش دهند که:

یک انسان سالم، بیشتر غصه دارد تا شادی. گاهی می‌خندد. اما بیشتر به زشتی‌های جامعه‌ای فکر می‌کند که او هم برایش مسوول است.